این یادداشت با تکیه بر منابع معتبر اسلامی پس از فتوحات، به حضور دیرینه و مستمر کردها در آذربایجان و اران میپردازد. بر پایهی گزارشهایی از بلاذری، اصطخری، مقدسی و ابنحوقل، از سدۀ نخست هجری تا سدۀ چهارم، حضور کردان در مناطق گوناگون آذربایجان، اران، اورمیه، مراغه و اطراف دریاچهی اورمیه ثبت شده است. روادیان و شدادیان کرد در سدۀ چهارم هجری حکومتهایی محلی در تبریز و گنجه بنیان نهادند و خاندانهایی چون هذبانیان در برابر هجوم غزها مقاومت کردند. در قرون بعد نیز احمدیلیان بازمانده قدرت روادیان در مراغه را احیا کردند. همزمان، کردان آذربایجان در عرصههای فرهنگی و عرفانی نیز چهرههای برجستهای چون ابن یزدانیار ارموی را پروراندند. در پایان، نویسنده با خطاب به تاریخنگاران آذربایجانی، بر لزوم پاسداشت حقیقت تاریخی و پرهیز از دامنزدن به اختلافات قومی و مذهبی تأکید میکند و مهاجر دانستن کردها را نادرست میداند.
در اخبار آمده بود که پنج روز پیش خانم کریستینا کالدرون آخرین بازمانده قوم یاگان (بومیان بخشی از شیلی و آرژانتین) که می توانست به زبان بومی یامانا صحبت کند، در ۹۳ سالگی از دنیا رفت.
در سالهای اخیر دو تصویر همیشه در قاب ذهن من جا خوش کردهاند. اول، تصویر سیاستمداران خندان و اکثراً کهنسالی است که در حال عیش و نوش دور میز مذاکرات نشسته یا در تالارهای مجلل شهرهای زیبای ساحلی و کوهستانی رو به دریا یا جنگل، قدمزنان سرنوشت مردم جهان را تعیین میکنند.
بخش کردشناسی در مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به همت دکتر اسماعیل شمس شکل گرفت، بخشی که در نوع خود بی بدیل است و علل آن توسط دکتر شمس در قسمت نخست این گفت و گو به صورت مفصل شرح داده شد. اما کتابخانه تخصصی کردشناسی یکی از اتفاقات خوب دنبالهدار تاسیس ...
«یکی از عمده دلایل بدبخت شدن کوردها انتقام دولتهای صلیبی شکست خورده در جنگ با صلاح الدین ایوبی بود که بعد از انحلال عثمانی و شوروی حاضر نشدن یک وجب خاک به مردم کرد بدن تا یک کشور مستقل داشته باشن. بزرگ ترین اشتباه صلاح الدین این بود که اصلأ اهمیتی به کورد بودنش نمی داد و مذهب برایش اول و آخر بود و گرنه می توانست در کمترین حالت سرزمینهای تحت حاکمیتش را به کردستان نامگذاری کند مثل تمام سلاطین، اما بدبختی ما این است که همیشه کاسه داغ تر از آش هستیم».
کپی رایت © 1401 پیام اصلاح . تمام حقوق وب سایت محفوظ است . طراحی و توسعه توسط شرکت برنامه نویسی روپَل